Ik probeer met een frisse, kritische blik naar de praktijk van het bestuursrecht te kijken. Rechtswetenschappers moeten zich niet blindstaren op ‘snelheid en doelmatigheid', onderwerpen waar het in de praktijk steeds meer om draait. We moeten juist afstand houden tot de waan van de dag.

Doordat wetten steeds sneller worden gemaakt en ingevoerd, leveren we in op kwaliteit. Er ontstaan een soort ‘wegwerpwetten', die na een paar jaar weer op de schop moeten. Vanuit mijn positie als wetenschapper vind ik dat we zorgvuldiger moeten zijn en wetten moeten maken die voor langere tijd houdbaar zijn.
De praktijk van het bestuursrecht heb ik leren kennen toen ik na mijn rechtenstudie als jurist bij een gemeente ging werken. Heel interessant, maar na al die losse dossiers verlangde ik naar iets waar ik in intellectueel opzicht mijn tanden in kon zetten. Toen ben ik teruggegaan naar de universiteit en gepromoveerd - cum laude, mijn proefschrift werd goed ontvangen. De wetenschap werd daardoor voor mij steeds aantrekkelijker. Mijn voorbeelden zijn professor Stroink en mijn promotor, professor Tak. Twee eigenzinnige, inspirerende hoogleraren die in veel opzichten elkaars tegenpolen waren. Ik heb altijd genoten van hun discussies.

Zo'n tien jaar geleden ben ik door co-auteur Sjoerd Zijlstra gevraagd om Kluwers handboek Bestuursrecht in de Sociale Rechtsstaat te herzien. Daar ben ik, samen met hem, bijna zeven jaar mee bezig geweest. Zo'n handboek van ruim vijftienhonderd pagina's is net een grote kerk die steeds in de steigers staat: je blijft eraan werken. We zijn nu al met de tweede druk bezig. Het aardige is dat ik op de universiteit direct contact heb met mijn lezerspubliek. Studenten geven soms waardevolle verbetersuggesties.

Ik houd ervan om dingen te observeren, te fotograferen en te reizen. En verder heb ik naast mijn werk mijn handen vol aan mijn gezin met drie jonge kinderen. Die zijn er inmiddels wel aan gewend dat hun vader op zondag aan ‘zijn grote boek' moet werken ...